Deze ochtend ben ik – in navolging van Katrien Mulder – op fotojacht in Amsterdam. Ik loop op de Hoogte Kadijk langs Yong Guy die vertwijfeld voor een dichte glazen deur naar de openingstijden staart. “Can you tell me if it is open today?” Nee, niet op zaterdag. Ik draai mij om en loop verder, op jacht naar dé foto van een man die na een driedubbele goeree-overflakkee in een spagaat eindigt, waarna ik hem kan vragen of dat geen pijn doet in zijn kruis… Oh nee, sukkel, denk ik, het gebeurt al recht voor je neus. Ik draai mij weer om. Wat voor gebouw is het eigenlijk? Het blijkt van Woningstichting De Key. Yong Guy staat er nog, blijkbaar niet wetend wat te doen. In moeilijk te verstaan Engels legt hij mij uit wat er aan de hand is.
“Ik ben gisteren even een boodschap gaan doen. Vergeet ik mijn sleutels. Ik heb afgelopen nacht in het kantoor van de UvA op het Science Park doorgebracht. Op de site van De Key stond dat ik hier een reservesleutel kon halen. Maar er stond niet bij dat ze gesloten waren in het weekend. Ik denk dat ik maar een slotenmaker moet vragen om de deur open te maken.”
Maar hoe, vraagt hij zich af, zijn iPhone is er ook mee opgehouden. Ik wil wel even voor hem bellen. Hij houdt een servetje omhoog met daarop zijn adres en een paar telefoonnummers. De bovenste is van de slotenmaker.
“Even over de kosten”, zegt de vrouw aan de andere kant van de lijn. “Het is honderd euro voor het eerste half uur, en veertig voor elk half uur er na, exclusief kosten materiaal. Contant te betalen. Lukt dat?”
Ik geef het door. Yong Guy knikt.
“Wat is het telefoonnummer waar hij op te bereiken is?”
“- Ja dat is even een probleem, want zijn telefoon is leeg.”
“Ik heb een telefoonnummer nodig”, benadrukt ze.
Ik was toch al van plan om met Yong Guy mee te lopen, een foto van een deur die opengemaakt wordt, is natuurlijk het mooist.
Tijdens de wandeling vertelt de Chinese Yong Guy mij dat een sleutel vergeten niet de enige pech is die hij heeft. Hij zou hier aan de UvA vier jaar aan een sonarproject werken – dit in samenwerking met TNO – voor zijn master in natuurkunde. Hij is hier nu zes weken.
Maar het loopt allemaal even anders. De opdrachtgever is het ministerie van Defensie, en afgelopen woensdag kreeg hij – op instructie van de MIVD – te horen dat hij niet meer mee mocht doen.
“Mijn professor heeft mij nu op een ander project gezet, voor een half jaar. Zolang krijg ik betaald. Dus ik moet iets anders zoeken. Ik probeer nu bij een universiteit in Zwitserland aan de slag te gaan. Heb net gisteren de brief de deur uit gedaan.”
Bij zijn huis aangekomen, blijkt zijn eigen deur niet de enige die geopend moet worden met een sleutel. Er is er ook een nodig voor de gemeenschappelijke hal, en met een tweede ontsluit je de gang op zijn verdieping. Er komt een meisje naar buiten. De eerste is open. Op de eerste verdieping kun je wél op de galerij aan de achterkant komen. Hij besluit om bij een van zijn buren op het raam te kloppen. Ik ga weer naar beneden om de slotenmaker op te wachten.
“Die deur is ook open”, zegt Yong Guy even later. “Was wel leuk want er blijkt ook een Chinese jongen te wonen. Ik kende hem nog niet. Heb ik even met hem in het Chinees kunnen praten.”
Niet lang er na telefoon. Frans, de slotenmaker is onderweg. Eenmaal gearriveerd probeert Frans het slot eerst open te ‘flipperen’ met een flexibele kaart. De deur is te goed beveiligd. Het kost daarna enig boorwerk om het slot er uit te krijgen, maar dan is hij open. Yong Guy loopt naar binnen, graait zijn sleutelbos van tafel en houdt hem omhoog: “Hier zijn mijn sleutels.”
“Ja, heb je niet meer nodig”, zegt Frans.