Sinds afgelopen jaar de samenwerkingsschool een feit is en alle leerlingen nu tijdelijk in het gebouw naast ons gehuisvest zijn, zie ik ook Farida haar 3 kinderen naar school brengen. Als moslima valt ze mij op. Waarschijnlijk de enige in ons dorp en ik denk dat ze hier ook nog maar pas woont.
“Ik woon nu veertien jaar in Stedum. Ik ben geboren en opgegroeid in Algerije, in Si Mustapha, niet ver van Algiers. Ik leerde mijn man kennen op 14 juni 2001. Hij werkte in Groningen en woonde al in Stedum – hij houdt van rust.

Ik was op bezoek bij een oom en tante in Algiers. Daar was hij ook uitgenodigd om te eten. ‘Is dat meisje niks voor jou?’, vroeg mijn tante later – achter mijn rug om – aan hem. Ik heb hem nog twee keer gesproken voordat hij terugging naar Nederland. Daarna is zijn moeder bij mijn ouders geweest om ‘mijn hand te vragen’. Mijn vader was er eerst erg tegen. Hij wilde zijn dochter niet naar ‘het verderfelijke’ Europa laten gaan. Ik ben ook zijn favoriet. Maar we zij toch getrouwd.

Ik wist niks van Nederland, ja kaas, die aten we ook in Algerije. En we hebben wel over Nederland gehoord in de geschiedenisles: de Tweede Wereldoorlog. Maar voor de rest wist ik niks. Ik kende de taal en cultuur niet, kon niet fietsen… Het lijkt wel of je helemaal je leven opnieuw moet beginnen. En net als je de cultuur een beetje denkt te kennen, doet iemand iets weer op een heel andere manier; iedereen hier heeft zijn eigen regels.

In begin werd ik aangestaard alsof ik een buitenaards wezen was. Ik had ook een buurman die, als ik naar buiten kwam, mij nakeek tot ik uit zicht was. Omdat ik nog geen Nederlands sprak, kon ik ook niet met hem praten. Toen ik dat eenmaal kon, bleek het een heel aardige man.
Ik ben de enige moslima. Er woont hier nog wel een Iraans gezin, maar volgens mij gaan die niet naar de moskee. En er zijn twee Syrische jongens komen wonen, maar of zij moslim zijn, weet ik niet.

Het was niet mijn keuze om hier te wonen. Wilde hier ook weg. Maar nu zit ik hier al 14 jaar (lacht). We staan ingeschreven bij WoningNet, voor een huis in Groningen. Vriendinnen wijzen mij ook op huizen. Maar ik wil hier stiekem helemaal niet weg. Ik wandel wel in de omgeving en dan zie ik het dorpje liggen: prachtig.”
Terug>>